Het V-teken

Hallo bloglezers,

Binnenkort is het weer zover. Komende maandag is het weer 6 juni. In voorgaande jaren werd dan altijd rond deze datum als traditie de film "The Longest Day" uitgezonden op een van de vele zenders. Het is de verfilming uit 1962 van de documentaire roman uit 1959 van Cornelius Ryan, waarin de gebeurtenissen rond de Geallieerde invasie op 6 juni 1944 in Normandie te zien zijn. In deze film komt het V-teken muzikaal voor: de eerste 3 korte tonen, gevolgd door 1 lange lagere toon, overgenomen uit Beethovens 5-de symfonie. 3 keer kort en 1 keer lang is tevens het morseteken voor de letter V. Ook heel bekend is dat Churchill vaak zwaaide met zijn wijsvinger en zijn middelvinger in een V-vorm, zoals te zien is op de foto hiernaast. De V stond voor Victorie, in het Engels: Victory. Het woord Victorie komt oorspronkelijk uit het Latijn, en is sinds de Middeleeuwen in vele andere West-Europese talen doorgedrongen. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog werd het V-teken door velen wereldwijd overgenomen en staat het symbool voor overwinning, oftewel Victorie. Tot op de dag van vandaag.

Maar de oorsprong van churchills V-teken stamt al uit de Middeleeuwen en had toen een totaal andere betekenis. In 1415 - tijdens de Honderdjarige oorlog, die woedde tussen Frankrijk en Engeland - vond de veldslag bij Azincourt - gelegen in Noord-Frankrijk tussen Calais en de rivier de Somme - plaats. Vooraf zeiden de Franse ridders dat als zij de veldslag zouden winnen, dat ze bij iedere Engelse boogschutter die ze gevangen zouden nemen, de twee vingers waarmee ze hun boog spanden (de wijsvinger en de middelvinger), zouden afhakken. De veldslag zelf werd voor de Franse ridders een ramp; ze reden zich met paard en al te pletter op de schuin geplaatste gepunte boomstammen waarachter de Engelse boogschutters zich hadden opgesteld en de ene pijl na de andere afschoten op de Franse ridders. De Fransen sneuvelden massaal en verloren de veldslag. De Engelsen wonnen. Na afloop zwaaiden de Engelse boogschutters provocerend met hun twee vingers (de wijsvinger en de middelvinger) om te laten zien dat ze die nog steeds hadden.